Frank Arneson stond voor in de vergaderruimte; zijn normaal beheerste houding was nu vertroebeld door spanning. Het team, dat zich rond de lange tafel had verzameld, wisselde bezorgde blikken en voelde de ernst van het moment. Frank schraapte zijn keel en het gewicht van wat hij ging onthullen was voelbaar in de lucht.
‘Bedankt allemaal dat jullie op zo’n korte termijn gekomen zijn,’ begon hij met een kalme, maar doorspekte stem. “Ik heb iets belangrijks te delen dat ons allemaal aangaat.”
Hij zweeg even en keek naar de gezichten van zijn collega's; sommigen keken bezorgd, anderen nieuwsgierig. “De afgelopen maanden hebben we onvermoeibaar aan het nieuwe project gewerkt. Jullie weten allemaal hoe cruciaal dit is voor onze toekomst. Maar wat je niet weet, is dat de financiering ervoor is teruggetrokken.’
Een collectieve zucht galmde door de kamer. Er klonk gefluister en de sfeer veranderde van gefocust naar chaotisch. Frank hief zijn hand op om stilte te eisen. Zijn uitdrukking was ernstig. ‘Ik wou dat het een grap was, maar dat is het niet. Onze belangrijkste investeerder heeft hun prioriteiten opnieuw geëvalueerd en besloten hun steun in te trekken.”
Het team zat in een verbijsterde stilte en worstelde met de implicaties. Frank vervolgde: ‘Dit betekent niet dat het voorbij is. We hebben een paar opties om te verkennen. We kunnen alternatieve financiering zoeken of de richting van het project veranderen. Ik heb jouw input nodig over hoe we verder kunnen gaan.”
Na een moment verbrak Sarah, de hoofdontwerper van het team, de stilte. “We kunnen ons niet laten definiëren door deze tegenslag. Laten we eens brainstormen over een aantal alternatieven.” Anderen knikten en schaarden zich achter haar vastberadenheid.
Frank voelde een sprankje hoop toen de ideeën begonnen te stromen. Samen zouden ze deze uitdaging het hoofd bieden, wat zou bewijzen dat veerkracht hun grootste troef was.
Be the first to comment